افسانهٔ تنهایان!

این روزها خیلی به جدایی آدمها از یکدیگر فکر میکنم...به این دوریهای خودآگاه و ناخودآگاه...به این تنهایی کشندهٔ آدمها...همه هم در انتظار یک معجزه هستند برای بهتر شدن زندگیشان...هرکس به تنهایی...هرکس برای خودش....

نمیدانم کارتون "دوقلوهای افسانه ای" را به خاطر دارید یا نه...دبستانی بودم که این کارتون پخش میشد...برمیگردد به سیزده چهارده سال پیش به گمانم..."جولز" و "جولی" دوقلوهای این قصه بودند و هفت نیروی خارق العاده داشتند که تنها در یک صورت میتوانستند از آنها استفاده کنند...آن هم زمانی بود که دستهای هم را میگرفتند...دستهایشان که به هم میرسید،دیگر هیچ نیرویی جلودارشان نبود...آن روزها فقط برایم یک کارتون سرگرم کننده بود...اما این روزها دارم کُدشکنی میکنم پیغامش را...

این روزها آدمها دستهای تنهایی دارند و قلبهایی تنهاتر...پیله هایی غیرقابل نفوذ دور خود تنیده اند و سر بر زانوی تنهایی خویش میگذراند...من نگرانم...برای آنهایی که به جای گرفتن دستهای دیگران،دستهای خود را محکم به هم قلاب کرده اند،مبادا که دستهایشان گرمابخش دستانی دیگر بشود...تا نکند از این بخشش،گزندی ببینند و خلوتشان نا امن و خاطرشان مکدر شود....این نگرانی دغدغهٔ دیروز و امروز من نبوده...سالهاست که این غم سایه افکنده روی لحظه هایم...در اینجا هم به نوعی دیگر نگرانی ام را فریاد کرده بودم...

من به معجزهٔ دستها ایمان دارم...دستها و چشمها بهترین کانال های ارتباطی برای گفتن ناگفتنیها هستند...وقتی دستهای کسی را در دستهایت بگیری و نگاهت را به نگاهش گره بزنی...وقتی مطمئن باشد که هستی و مطمئن باشی که هست...در آن لحظه معجزه اتفاق می افتد...او درمیابد تمام آنچه را که قادر به بیانش نیستی...و تو آرام میشوی از آرامش پر از اطمینان نگاهش....

آرزویم این است که روزی برسد که دستهای هیچ انسانی تنها نباشد...که هیچ انسانی در آغوش خودش کز نکند و مچاله نشود... که هیچکس سر بر زانوی تنهایی خویش نگذارد...که شانه های هیچ کسی خمیده نباشد از سنگینی بار تنهایی.....

میتوانیم هفت میلیارد قل افسانه ای باشیم....افسوس که معجزهٔ عشق را نادیده میگیریم.....

پی تشکر نوشت: از همهٔ دوستان خوبم که در این چند روز جویای احوالم شدند و مرا شرمندهٔ محبتهایشان کردند یک دنیا ممنونم...خدا همهٔ شما را حفظ کند که وجود پر از عشقتان مانند باران رحمت است در این قحطی محبت....