دیشب مادربزرگم داشت از مهمانی روز جمعهٔ خواهرش میگفت...از همه تعریف کرد و گفت و گفت تا رسید به یکی از خانومهای فامیل که خودش توی مجلس نبوده و وقتی مادربزرگم سراغش را از خواهرهایش میگیرد،برایش تعریف میکنند که چه ها برای زن اتفاق افتاده...میگفت دختر اولش طلاق گرفته و حالا بعد از 6 ماه برگشته صیغهٔ شوهرش شده...یعنی شوهرش عقد دائمش نکرده...دختر دوم که مدتها پیش از شوهر معتادش طلاق گرفته بود به ام اس مبتلا شده و حالش چندان خوب نیست...پسر اولش که معتاد بود و گویا ترک کرده...حالا کوچکترین پسرش هم رفته کمپ برای ترک...و پسر دومی اش در رفتگی شدید کتف پیدا کرده در دورهٔ سربازی و نمیدانم چطور شده که کتفش کلاً نابود شده و حالا پلاتین گذاشته اند توی کتف تا بازویش...اینها را که گفت،من که مات و مبهوت مانده بودم،زیر لب گفتم "چقدر خبر خوب توی یه مهمونی...چه مهمونی پرباری!!!"...عرفان که کنارم نشسته بود بازویش را انداخت دورم و مرا به خودش فشرد...انگار فهمیده بود هیچ حالم خوب نیست از تصور حال آن زن با اینهمه مصیبتی که سر بچه هایش آمده...مادربزرگم که حالم را دید فوری گفت "البته یه خونوادهٔ خیلی خوب اومدن دختر دومی رو گرفتن واسه پسرشون...دخترش خیلی راضی و خوشحاله" و من لبخند بی رمقی زدم...توی دلم گفتم "وه چه نیکبختی بزرگی!"
درد آدمها زیاد است...خیلی زیاد...دردهای این زن از فقر شروع شد...از یک شوهر بی کار و بی عار شروع شد...مجبور شد برود توی خانه های مردم کار کند...پرستاری سالمندان را بکند...کار نیمه وقتش تبدیل شد به کار تمام وقت و مجبور بود از یک خانم سالخورده 24 ساعته پرستاری کند تا پول خوبی نصیبش شود...لابد میخواسته با پول خوبش برای پسرهای کوچکترش کار و کاسبی راه بیندازد...یا به دختر بیمارش برسد...یا خرج خانه را بدهد که بچه ها احساس کمبود نکنند...اما همین غایب بودنش در خانه،خانواده اش را متلاشی کرد...هیچ تقصیری هم ندارد...خیلیها چنین آدمهایی را از سر شکم سیری قضاوت میکنند...میگویند "اگه مینشست رو سر زندگیش و حواسش رو به بچه هاش جمع میکرد اینجوری نمیشد" اما هیچکس نمیگوید آنوقت خرج همان بچه ها را از کجا درمی آورد؟...از گرسنگی مردن بهتر بوده یا این زندگی؟خدا هیچ کس را بر سر این دو راهی قرار ندهد که انتخاب مشکل است و نتیجهٔ هر دو هم بدبختی...
از دیدن اینهمه بیچارگی آدمها،از اینکه ببینم و هیچ کاری از دستم برنیاید خسته ام...
ادامه مطلب ...