دو سال پیش در چنین روزی، یک مَــــرد پر کشید...مردی که به دنبال کمال بود...افکارش، خواسته ها و عقایدش، بسیار والاتر از عامهٔ مردم بود...انگار فرا زمینی می اندیشید...گویی افکارش از منبع نوری لایتناهی روشن می شد...این مرد اسمش شیرزاد بود...یک شیرمرد حقیقی...کسی که باعث شد ایمان بیاورم که کهنه لباس ِ این دنیا، به قامت نیکان روزگار، تنگ است...نمیگنجند در این دنیا...تاب نمی آورند بودن را...و پرواز، اندیشهٔ هر روزشان است...
در آخرین سطر از آخرین پستت نوشته ای "فعلاً خدا نگهدار"...این "فعلاً" یعنی قول...یعنی امید...یعنی وعدهٔ دیدار...یعنی یک روز، یک جا، باز همدیگر را خواهیم دید...تا آن روز دعا کن خدا نگهدار اندیشه هایمان باشد رفیق...به امید دیدار...