۳۵سال پیش در چنین روزی...

بعضیها با رسالتهای بزرگی به دنیا می آیند...انگار می آیند تا زشتیهای دنیا کمتر به چشم بیاید...تا نتوان ادعا کرد که این دنیا سراسر سیاهی است...می آیند که عشق معنی پیدا کند...معرفت فقط یک اسم نباشد...می آیند تا گواهی باشند برای اثبات وجود کلمات مهجور شعرهای قدیمی....

در این دنیای پر از نامردی،بودن یک "مرد" مایهٔ دلگرمیست....در میان اینهمه دشمنی و بی مرامی،یک "رفیق" مثل یک چشمهٔ زلال میماند وسط بیابان...در این روزها که صداقت ها گم شده و رفاقتها کمرنگ،وجود انسانهای صادق و دریادل مرا یاد چشمکهای معصومانهٔ ستاره ها در آسمان قیرگونهٔ شب می اندازد....

به نبودن بعضیها نمیشود فکر کرد...انگار "باید" باشند...انگار اگر نباشند دنیا خالیست...یک حجم سیاه و سنگین بی قواره است که نمیشود در آن نفس کشید...وجود بعضیها آدم را امیدوار میکند به ماندن...به زندگی کردن...به ادامه دادن....

۳۵سال پیش به دنیا آمد...مردی که شاید خودش نداند بودنش چقدر برای حفظ آبروی اسم "انسان" حیاتی است...مردی که حرمت قلم را خوب میشناسد...مردی که دلش دریاییست و روحش آسمانی...مردی که حکم ریشه را دارد برای درخت پر شاخ و برگ بلاگستان...مردی که نسبت او به ما،مثل خورشید است به ستاره ها و سیاره هایی که دورش میچرخند...

بزرگ خانواده است...وبلاگش خانهٔ امنیست برای دور هم جمع شدنها و تازه کردن دیدارها....شادی اش روحمان را به پرواز در می آورد و غمش مثل کوه روی سینه مان سنگینی میکند...مثل مریدانی که چشم به دهان مرادشان دوخته باشند،نگاهمان به اوست...متواضع است و نمیخواهد قبول کند که نقش بزرگی داشته در زندگی خیلیها...باعث وصل خیلی از دلها و قلمها شده...غل و زنجیر از پای خیلی از قلمها باز کرده خواسته یا ناخواسته....

حرمتی که برای او قائلیم،اعتمادی که به او داریم،جای ویژه ای که در دلهای ما دارد...فکر میکنم اینها سرمایه های خوبی هستند برای یک "مرد"....

بله...امروز تولد آقا محسن عزیز است...خالق کرگدن دوست داشتنی....

خدا را هزاران بار شکر میکنم برای بودنش...برگشتنش و ماندنش...آرزو میکنم روزگارش رنگ شادی به خود بگیرد و دلش آرام و سرش خوش باشد...به امید روزی که چشمهایش پر از رضایت باشند و از ذوق نگاهش لب ما هم به خنده باز شود......

تولدت مبارک مرد دل حریری...