یک گفتگوی صمیمی با آینه

فراموش کن دیوانه...پروندهٔ خاطرات آنهایی که به هر دلیلی از زندگی ات حذفشان کردی یا خودشان خواستند که نباشند را بزن زیر بغلشان و بگو به سلامت...بگو هِرّی...بگو بروند همانجایی که تا به حال بوده اند...در ِ بایگانی خاطراتت را تخته کن...یک اعلامیه با فونت درشت بنویس بزن روی درش...بنویس "زباله دانی تاریخ" یا "دسترسی ممنوع حتی شما دوست عزیز!" یا چه میدانم...اصلاً بنویس "انگولک پرونده های مختومه و بازگشایی آنها پیگرد قانونی دارد"...این را فرو کن توی مغزت که آن بایگانی "اَخ" است!از یک بچهٔ دو ساله که کمتر نیستی!

نگذار دلت مثل دیوار آبله روی یک خانهٔ اجاره ای باشد که هر کس می آید یک میخ بکوبد توی دلت و عکس خودش را آویزان کند و وقت رفتن حتی از آن میخ هم نگذرد و هم قاب را ببرد و هم میخ را...که فقط از او یک حفره بماند توی دلت به اسم خاطره و تو نمکدان بگیری دستت و هر روز نمک بپاشی روی حفره های دلت که بسوزند و لذت مازوخیستیکی به تو بدهند که هی بیشتر و بیشتر دلت را بسوزانی و رنج بکشی و "آه" نشخوار کنی برای روزهای از دست رفته ات و بی طاقت شوی برای آنهایی که قاب هایشان زیر بغلشان است و از این خانه به آن خانه میروند و میخ در دیوارها میکوبند و قاب می آویزند و مستاجر یکی دو روزه هستند...که اصلاً کارشان رفتن است و فرهنگ این را ندارند که خانه را سالم به صاحبخانه تحویل بدهند...اینها همانهایی هستند که توی هر خانه شلنگ تخته می اندازند و با پوزخند،"گور پدر صاحبخانه"ای میگویند و یک جای سالم در بدنهٔ خانه نمیگذارند و میروند...اینها را باید فراموش کرد...

اشتباه بود شعر کودکیهایت که میخواندی "نمک در نمکدان شوری نداره،دل ما طاقت دوری نداره"..گولت زده بودند..از همان موقع میدانستند دلت طاقت دوری ندارد،نمکدان را دادند دستت که بی طاقت تر شوی..این نمک در هر ظرفی باشد شور است..نمک بر هر زخمی بپاشی میسوزاند..همین نمک شور نمیگذارد فراموش کنی..که طاقت بیاوری دوری ها را..نمکدان را بگذار زمین..تا دیگر مثل نمک بر زخم پاشیده ها،بیدار نمانی ساعتها و روزها را...

کلام آخر...خانه خانه است...چه مستاجرهایت خوب بوده باشند،چه بد...چه دیوارهای خانه را خط انداخته باشند،چه نه...خانه سرمایه است...خانه ات را سفت بچسب و نگذار از چنگت درش بیاورند...دلت را میگویم ها...دلت را...